Rinus van Alebeek –kompozycja

Michał Libera – adaptacja tekstu

Rinus van Alebeek, Michał Libera – głos, nagrania

Cały pomysł wziął się z czytania „Niewidzialnych miast” Italo Calvino w trakcie podróży po nieznanych kalabryjskich miastach. Podobieństwa były uderzające. Książka stała się przewodnikiem, Kubilaj-chan – władcą Kalabrii, a pomysł – niepowstrzymanym impulsem do odegrania owych podobieństw. Oryginalny tekst Calvino został nadpisany w taki sposób, iż niektóre informacje – w tym nazwy miast – zostały wypaczone, przefiltrowane i przykryte refleksami z pobytu we Włoszech. Wyposażeni w nowe wersje tekstów, Rinus van Alebeek i Michał Libera wybrali się na kilkanaście wypraw do kalabryjskich miast w celu recytowania, czytania, rozmawiania, słuchania, nagrywania, picia kawy, wykonywania, nagrywania, odtwarzania... lub: dmuchania, kłaniania się, pocierania, wybuchania, zgarniania, chodzenia, ignorowania, rozmawiania, dokręcania, tańczenia, gwizdania czyli wszystkiego tego, co sugeruje Alvin Lucier jeśli chce się wprawić wielkie i niewielkie środowiska rezonujące w brzmienie. Materiał zebrany w trakcie próby sprawienia, iż niewidzialne miasta Kalabrii zabrzmią, został następnie złożony przez Rinusa van Alebeeka w audio-booka-drogi.

Populista 10-12

Trzy całkowicie odmienne albumu znajdujące się jednak na wspólnym terytorium interpretacji i nadinterpretacji muzyki, które nosi nazwę Populista. Albumy z muzyką Luciera i Ferrariego mogą się wydać heterodoksyjne jeśli nie po prostu fałszywe, zwłaszcza jeśli za punkt odniesienia wziąć dotychczasowe nagrania tych kompozycji. Jednak dosłownie rzecz biorąc, nie ma w nich mowy o pogwałceniu instrukcji autorów w związku z czym – i dość perwersyjnie – Populista jest dumna, iż tym razem nic zakazanego przez kompozytorów nie zostało zrobione. Zarówno „Tautologos III” jak i „Chambers” są radykalnie otwartymi formami, które dopraszają się o kreatywne podejście wykonawców. To domniemanie zostało wzięte na poważnie i potraktowane jako zachęta do wypełnienia ich tematami związanymi z muzycznymi ideami kompozytorów. Album z muzyką Tartiniego jest bliższy nadinterpretacjom w klasycznym stylu Populisty. Instrukcje kompozytora zostały tutaj rozmyślnie podważone, jednak w imię jego własnych odkryć z zakresu psychoakustyki.